Augustus 2014: winter in Nieuw Zeeland en volgens vele locale bronnen de natste winter in 25 jaar. Vele weilanden zijn veranderd in vijvers en op enkele plaatsen zijn ook de wegen door het water niet meer te zien. Een drukke periode op het werk, want er worden aan de lopende band kalfjes geboren en door dit natte weer zijn er ook heel wat zieke koeien. Genoeg te doen en te leren dus. Bij een van de verlossingen, aan het begin van de maand, riep Jolien de hulp van Mark in. Ze was bij een koe geroepen die al enige tijd bezig was om het kalf ter wereld te brengen, maar dit was niet gelukt en inmiddels was alles wat op gaan zwellen. Met hulp van een foetotoom en dergelijke, kwam het kalf uiteindelijk ter wereld. Precies op het moment dat Mark arriveerde :D. Samen behandelden we de koe en dat was dat. Maar ‘omdat we er toch waren’ werden we ook gevraagd om even naar een zieke koe te kijken. Waar deze koe zich bevond was ons niet helemaal duidelijk, maar op een gegeven moment bleek wel dat we achter de quad aan moesten rijden. We stonden op dat moment in onze stinkende verlospakken in de blubber naast onze auto’s en er was geen water in de buurt... We keken elkaar aan en haalden onze schouders op; het moet dan maar. Dus met een grijns in de betekenis van ‘ ik weet het anders ook niet’ stapten we beiden met onze modderlaarzen onze auto in en daar reden we, quad en twee Subaru’s, in een optocht naar de zieke koe. Langs de doorgaande weg werd ons een plek in de berm gewezen waar we moesten parkeren en vervolgens konden we al onze spullen overladen in een bak die achter de tractor hing die al voor ons klaarstond. Ook wijzelf moesten maar in die bak klimmen. En daar gingen we, door het weiland en modder vloog ons rond de oren. In de verte doemde een weiland met voederbieten op en daarnaast lag ze dan: onze zieke koe. Al snel was ons duidelijk dat ook deze dame aan het kalven was. Het kleine kalfje zag het echter echt niet zitten om in deze modderige omgeving ter wereld te komen en trok telkens haar hoefjes terug toen we probeerden daar een kettinkje om te leggen. Maar na even op het kleine ding ingepraat te hebben ;) kwam ze dan toch de koude en natte wereld in. De koe hebben we behandeld en toen gingen we weer: alles in de bak van de tractor, inclusief wijzelf en hup, crossen door de modder. Met onze smerige spullen weer zo de auto in, (om die later weer grondig schoon te kunnen maken), James Harriot is er niets bij!